Onderweg naar Waterton

Vandaag gaan wij naar Waterton National Park, ons laatste park in Canada. In de reisgids staat een mooie route aangegeven, dus gisterenavond heeft Arnold de tocht uitgezet. Eerst zijn wij gereden naar Canmore en daar van de highway 1 afgegaan. Net buiten het dorp start de Smith Dorien Trail. Aan deze weg (overigens de 742) zit een lodge, daarover straks meer, en op de website gaven ze aan "als u een rental care rijdt hoeft u zich geen zorgen te maken of u wel verzekerd bent, het is een officiele weg dus u bent verzekerd". Nog geen idee wat ons te wachten stond zijn wij de weg opgereden en al snel werd de verharde weg een soort gravelweg. Inclusief gaten en wasborden. (kleine heuveltjes achter elkaar.) Het was natuurlijk erg droog dus het stuifde aardig achter ons, onze auto was na deze tocht grijs van het stof inclusief alle kieren en gaten. Op een gegeven moment reed er een auto voor ons maar wij hebben meer afstand genomen anders konden wij niets van de omgeving zien. En die was te mooi om niet naar te kijken. De weg was erg breed dus Arnold was continue opzoek naar het juiste spoor. Leve de 4 wheel aangedreven auto! Afijn het was echt een mooie omgeving, in het begin stonden gelijk een soort geiten langs de weg. Wij waren zeker niet de enige gekken die deze weg hadden uitgekozen. De weg was ongeveer 62 kilometer lang door de Spary Valley Provincial Parc Kananaskis en loopt onder andere langs de berg de Three Sisters en het Spray Lakes Reservoir. Na ongeveer 40 kilometer kwamen wij langs de Engadine Lodge, vooraf al gezien op internet dat die een echt prachtig gelegen lodge is. Uiteraard hebben wij even gestopt voor een koffie en Gingerale (nieuwe favoriete drankje van Arnold) pauze. Echt een ontzettend leuke romantische ingerichte lodge. Aardige eigenaar die hier het hele jaar door woont. Soms erg eenzaam denk ik maar alles in een leuke aangename en rustig tempo. Hier weten ze wat onthaasten is. Helaas moesten wij afscheid nemen omdat wij nog een lange trip voor de boeg hadden. Aan het eind van de weg ging de weg over in de Kananaskis trail (je moet niet stotteren als je hier woont). Ook een hele mooie weg met prachtig uitzicht. Overigens veranderd de omgeving opeens van hoge bergen met veel groen naar vrij kale heuvels met heel veel weilanden. Langs de weg staan ook allemaal ranches. In het plaatsje Longview hebben wij gegeten bij de plaatselijke Bistro. Ik denk dat je normaal gesproken zou doorrijden maar wij hebben hier toch lekker gegeten. Angele een steak die veel lekkerder was dan de steak in het Fairmond hotel. Uiteraard dit ook verteld aan de kok! Na deze break door gereden over de Cowboy Trail naar Pincher Creek waar de weg naar het Waterton Lakes National Park begint. Aan het begin van de weg stond een groot bord met de tekst dat het dorp Waterton vol was. En dat was ook zo, het was natuurlijk zondag dus er waren veel mensen die een weekendje naar het meer gingen. Voordat wij naar het dorpje zijn gereden zijn wij eerste naar een reservaat gereden waar Bizons leven. Hier kan je doorheen rijden en gelijk bij de ingang zagen wij de eerste Bizon. Allerlei foto's gemaakt en de weg (ongeveer 3,2 km) verder afgereden opzoek naar nog meer Bizons. Zonde van de rit want pas bij de uitgang stonden de Bizons ons weer uit te zwaaien. Wel met als troostprijs een klein bizon kalfje. Hierna naar ons hotel gereden, alles uitgeladen en internet opgestart, helaas niet vooruit te branden. Dan maar het dorpje verkennen, volgens de reisgisteren Banff maar dan 40 jaar geleden. Ziet er gezellig en kneuterig uit. Angele had al een restaurant geboekt dus wij zijn daar gaan eten met de hoop dat ze daar wel goede wifi hadden maar de wifi die wordt aangeboden is de lokale wifi dus overal even slecht. Eten was lekker en na het eten van een ijs (ijsje kan je in Canada gerust weglaten, zelfs klein is groot) en een kleine wandeling zijn wij naar onze hotel kamer gegaan om wat te gaan lezen.