Whitefish

Vanochtend om 8 uur opgestaan, ontbeten op de kamer en vervolgens ingepakt. Grappig dat gaat ook elke dag weer sneller.
We zijn om 9 uur vertrokken richting Whitefish Amerika, een tussenstop op weg naar Yellowstone. Na ongeveer een half uurtje rijden gingen we op een afgelegen grenspost over de grens met Amerika. Helaas zag Arnold in eerste instantie het stopbord over het hoofd en kreeg met handgebaren een reprimande. Je moet namelijk achter het stopbord wachten tot je wordt gevraagd te komen. Toen dat het geval was troffen we een zeer onvriendelijke vrouwelijk douanière die ons eerst haarfijn uitlegde hoe het eigenlijk hoorde. We hebben ons maar heel gedwee opgesteld en waren toen na een ondervraging (waar we vandaan kwamen en naar toe gingen, hoe lang we nog bleven, etc.) binnen 5 minuten over de grens. De weg naar Whitefish loopt door Glacier NP dat één park vormt met Waterton Lakes NP. Omdat de parken aan elkaar grenzen hebben de autoriteiten van Amerika en Canada besloten dat het één park zou moeten zijn. Het is een zogenaamd Vredespark dat de goede onderlinge verhoudingen tussen de 2 landen moet symboliseren. Mooie woorden maar het bevreemdt ons dan wel dat er geen rechtstreekse weg bestaat tussen het Canadese en het Amerikaanse gedeelte en dat je dus met een omweg van een kleine 100 km over Amerikaans grondgebied opnieuw het park ingaat. De weg door Glacier NP heet de "Going to the sun road".  Het betreft 1 van de mooiste landschaproutes in Noord Amerika en verbindt het oostelijk deel van het park met het westelijk deel via de Continetal Divide: de passage ligt in de Logan Pass op een hoogte van ruim 2000 meter. De Going to the Sun Road is circa 80 km lang.

Het landschap is werkelijk fenomenaal, helaas was er veel bewolking zodat we er niet optimaal van hebben kunnen genieten, maar het was evengoed prachtig. We zijn een aantal keer uitgestapt om mooie plaatjes te schieten en hebben aan Lake Mac Donald heerlijk geluncht, beide een kopje tomaten/linzen soep en een Elk (=een soort hert) burger. Na de lunch was het nog een uurtje rijden tot Whitefish. Dit bleek een heel gezellig en kneuterig western dorpje te zijn. We hebben ingecheckt bij het hotel (een originele lodge gelegen aan een golfbaan) en zijn toen naar het centrum van het dorp gereden, hier hebben we heerlijk rondgeslenterd en bij een lokale bierbrouwerij heeft Angele een proeverij van 5 verschillende biertjes geprobeerd. Arnold bleef trouw aan zijn cola light. Erbij tacochips met een lekkere kaas/bonen dip. Angele wist niet wat ze zag toen er een gast binnenkwam met een soort thermosfles die gevuld werd met tapbier. Dit bleek een speciale thermosfles te zijn waarin bier mits ongeopend 7 dagen goed blijft. Angele zag kansen, zo'n fles mee naar werk en iedereen denken dat je netjes water drinkt, is weer eens wat anders dan een heupflesje. Gelukkig kon Angele na de proeverij gewoon nog verder lopen. We hebben de rest van het dorp bekeken en zijn toen naar de farmersmarkt gegaan. Leuk allemaal lokale producten. Arnold heeft nog lekker vers gebrouwen gingerale met lemon gekocht en Angele heeft een jonge kunstenaar in de dop van rond de 5 gesponsord door een tekening van hem te kopen voor het luttele bedrag van 1 dollar (hij vroeg slechts 25 cent...)  De tekening zou Angele heel "happy" maken want alles op de tekening was voorzien van een smiley! Waar koop je nog geluk voor een luttele dollar?

Na de farmermarket zijn we naar de supermarkt gereden. Dat is dan wel weer een voordeel van Amerika, prima supermarkten (overigens is een ander voordeel dat hier zomaar opeens geen Aziaat meer te bekennen is terwijl we er in Canada echt bijna door onder de voet werden gelopen). We hadden na het uitgebreide tussendoortje bij de brouwerij geen zin meer om uit eten te gaan en hebben lekkere verse sushi, fruit en sla ingeslagen voor een avondmaal in de kamer. Na het eten lekker in bad, mail bijwerken, filmpje en een beetje lezen. Morgen 2e deel van onze reis naar Yellowstone, wederom een lange rit van 5,5 uur.