Op weg naar Lake Havasu

Vanochtend om 10 uur vertrokken vanaf Tusayan. Van de ochtendwandeling is niets meer terecht gekomen omdat het regende! Eigenlijk vonden we het niet heel erg want ons bedje was erg lekker! Het was gisteren ook nog wel laat geworden… Arnold, Pepijn, Jeffrey en Merlijne zijn nog naar een filmvoorstelling geweest in het IMAX theater van Tusayan. De film ging over, hoe kan het ook anders, de Grand Canyon.

We zijn op weg naar Los Angeles maar maakten vandaag een tussenstop bij Lake Havasu omdat de trip in één keer te lang is.

Een deel van de route ging over de route 66. We hebben genoten van de dorpjes Williams en Seligman. Beide dorpjes bestonden uit niet veel meer dan souvenirwinkeltjes en restaurants (Valkenburg in het klein!) Echt de leukste zaken kon je kopen in de winkeltjes. Bijvoorbeeld heel veel van die ouderwetse reclame borden met de leukste teksten. Een hele toepasselijke voor Angele”

“ I love cooking with wine, sometimes I even put it in the food”

Williams was de laatste stad die heeft gevochten om de I-40, de vervanger van Route 66 tegen te houden. Op 13 oktober 1984 hebben ze de strijd opgegeven. De straten van het centrum hebben nog steeds ouderwetse straatlantaarns. Wij hebben wat gedronken in een echte American Diner. Vanaf Williams vertrekt dagelijks een trein naar de Grand Canyon.

In Seligman woonde Angel Delgadillo die daar kapper was. Hij merkte dat op het moment nadat de I-40 was aangelegd alle bedrijvigheid uit een stadje verdween. Hij was de drijvende kracht achter de Historische route 66 Association of Arizona die er voor zorgde dat in 1987 de beroemde route werd verheven tot historische snelweg. Hij is nog tot 1996 kapper geweest en zijn zaak is nu een Route 66 Gift Shop en is een echte bedevaartsoord voor verzamelaars van Route 66 memorabilia. Heel veel mensen laten hier iets achter, er is bijvoorbeeld geld van ik denk alle landen van de wereld, vlaggetjes, kenteken borden enz. Wij hebben ook iets achter gelaten, een 20 cent en 5 cent muntje, die meteen terpleek opgehangen werden met de woorden “jullie zijn nu ook onderdeel van dit museum”. Daarnaast heeft Arnold het gastenboek getekend. In dit plaatsje hebben wij gegeten bij Roadkill Cafe, het motto van het restaurant is “You kill it, We grill it”, heerlijk gegeten, maar niets gedood hoor!

Wij vonden deze twee plaatsjes ook weer hoogtepunten tijdens de vakantie.

Het hotel in Lake Havasu is geweldig! We hebben allemaal een suite met een eigen keuken, zitkamer, slaapkamer en badkamer met twee-persoons bubbelbad. Het hotel staat rechtstreeks aan het meer en de jachthavens.

Hier is in tegenstelling tot Lake Powell wel veel leven. In de hal van het hotel staat de “Gouden Koets” en naast het hotel ligt de London Bridge. Dit is de oorspronkelijke brug die in 1828 de oevers van de Theems aan elkaar verbond. In 1962 ontdekte ze dat de brug aan het verzakken was en werd hij te koop aangeboden. McCulloch hoorde dit en bod $2.460.000. Hij dacht dat het $1,299,000 zou kosten om het graniet te laten snijden zodat het opnieuw kon worden gebruikt. Hij verdubbelde het bedrag en omdat hij dacht dat iemand anders hetzelfde had kunnen berekenen voegde hij er nog $60.000 aan toe, Waarom dit bedrag? Hij dacht dat hij 60 jaar zou zijn tegen de tijd dat de brug klaar zou zijn.

Merlijne en Valentijn zijn gaan zwemmen en Arnold en Angele zijn langs het meer gelopen. ’s Avonds hebben wij gegeten in ons hotel. Morgenochtend is het weer vroeg dag, wat we willen op tijd in LA zijn.